Ouders die bij mij in de praktijk terechtkomen hebben al een heel parcours afgelegd. Ze zijn ten einde raad, ze hebben een baby die veel huilt, niet lijkt te kunnen slapen, of een baby waar ze moeilijk contact mee kunnen maken. Deze ouders maken zich zorgen omdat ze niet begrijpen wat er met hun baby aan de hand is.

Veel van deze ouders gingen al te rade bij artsen, osteopaten, chiropractors, kinesisten, lactatiedeskundigen etc.
Vaak bracht dit reeds verlichting van de symptomen, maar merkten de ouders dat de klachten na verloop van tijd terug kwamen of dat er zich plots andere klachten voordeden.

Als we enkel met het fysieke lichaam aan de slag gaan, onder de vorm van een medicamenteuze behandeling of door middel van het oplossen van blokkades in het lijfje, blijft de emotionele pijn zitten waardoor de problemen zich blijven tonen.
Maar wat is er dan net aan de hand? Waarom blijft een baby ontroostbaar huilen, geen oogcontact maken, hyperalert zijn? In mijn ervaring kunnen we onze baby’s niet voldoende helpen door enkel het fysieke te bekijken, we moeten ook echt aan de slag met wat ze op emotioneel vlak meedragen aan ervaringen.

Laat ons eens vertrekken vanuit het inzicht dat de prenatale psyche bestaat; dat het prenatale kind bewustzijn heeft, dat het sensaties en emoties ervaart; dat het ook leervermogen en geheugen ontwikkelt, en dat allemaal lang vóór de geboorte.
Het prenatale kind kan lijden, zowel fysiek als emotioneel. Prenatale stress en andere emoties van zijn moeder kunnen bij hem terechtkomen. Ook geboren worden kan voor de baby een pijnlijke ervaring geweest zijn. Geboortecomplicaties kunnen geleid hebben tot een verstoring van de emotionele ontwikkeling van de baby. Zij kunnen een veilige hechting, die voor hem levensnoodzakelijk is, belemmeren.